ATR تحول در فرودگاه های ایران را آغاز کرد

خبرگزاری ایسنا: رسیدن هواپیماهای جدید ایران ایر به ناوگان کشور که با هدف فعال کردن دوباره فرودگاه های کوچک خریداری شده‌اند بعد از چند هفته تاثیر خود را در برنامه‌های پروازی اعلام شده از سوی هما نشان داده است.

 با اوج گیری تحریم های هوایی علیه ایران در طول سال های گذشته یکی از اصلی ترین مسائلی که صنعت هوایی کشور با آن دست و پنجه نرم می کرد، بحث درباره محدود یا تعطیل شدن فرودگاه های کوچک بود. فرودگاه هایی که پرواز به آنها نیاز به ناوگانی داشت که ایران برای خریدن آنها با مشکلات جدی دست و پنجه نرم می کرد.

هواپیماهای غول پیکری که صرفا شهرهای بزرگ را به یکدیگر وصل می کردند از یک طرف مسافر لازم برای پرواز به سمت شهرهای کوچک را نداشتند و از سوی دیگر هزینه ای را به ایرلاین ها تحمیل می کردند که از درامد احتمالی بیشتر بود.

از این رو بعد از اجرایی شدن برجام، خرید هواپیماهای کوچک ATR به عنوان یکی از اصلی ترین اهداف ایران ایر مطرح شد و با نهایی شدن قرارداد آنها در ماه های قبل، چهار فروند از این هواپیماها به ایران تحویل شدند تا با آغاز برنامه های پروازی شان بخشی از فرودگاه های کوچک را بار دیگر فعال کنند.

با آغاز به کار رسمی این هواپیماها شرکت فرودگاه ها خبر از آغاز چند برنامه پروازی جدید داده است.

این شرکت اعلام کرده در یکی از پروازهای جدید، پرواز تهران-رشت- اصفهان و بالعکس از روز دوشنبه ۲۹ خردادماه به صورت هفتگی در فرودگاه رشت راه‌اندازی می‌شود. از سوی دیگر خط پرواز تهران - اراک با هواپیمای ۷۰ نفره ATR توسط شرکت ایران‌ایر از امروز پنجشنبه ۲۵ خرداد آغاز به کار کرده و از سوی دیگر بعد از بیش از ۲۰ سال بار دیگر نوشهر پذیرای پروازهای ایران ایر خواهد بود.

این تحولات جدی که پس از ورود تنها چهار هواپیمای ATR صورت گرفته می تواند در آینده نزدیک دیگر فرودگاه های کوچک ایران را نیز تحت تاثیر خود قرار دهد.

طبق اعلام مدیر عامل ایران ایر، این شرکت تا پایان سال ۲۰۱۸ میلادی، با دریافت ۱۶ فروند هواپیمای ATR جدید، تعداد هواپیماهای کوچک خریداری شده خود را به ۲۰ می رساند و تمام آنها را در مسیرهای داخلی و با هدف توسعه صنعت هوایی در بخش های مختلف کشور به کار خواهد گرفت.

طبق ارزیابی های شرکت فرودگاه ها، از حدود ۵۰ فرودگاه فعال ایران، کمتر از پنج فرودگاه از زیان دهی خارج شده اند و تنها فرودگاه امام خمینی به سود دهی رسیده است. یکی از اصلی ترین دلایل این زیان دهی کمبود قابل توجه پرواز و نبود ناوگان مناسب برای حضور در این فرودگاه ها است که با ورود هواپیماهای جدید بخشی از آن برطرف می شود.

خرید هواپیما: سیاست درست یا غلط؟

دکتر رضا بوستانی در روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: پرونده خریدهای هواپیما بعد از اجرای برجام همچنان ادامه دارد. در آخرین تحولات، شرکت هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران دیروز 4 فروند هواپیمای ‌ای‌تی‌آر تحویل گرفت. اما خرید هواپیما آن هم در این تعداد، چه ضرورتی دارد؟ پاسخ به این سوال را باید در نیازهای اقتصادی ایران جست‌وجو کرد.

 

مطالعات تاریخی نشان می‌دهد یکی از موانع پیشرفت اقتصادی در ایران، فقدان شبکه حمل‌و‌نقل کارآمد بوده است. در حالی که وسعت جغرافیایی ایران ضرورت دسترسی به شبکه حمل‌و‌نقل را اجتناب‌ناپذیر می‌سازد، عدم‌سرمایه‌گذاری در این بخش محدودیت شدیدی بر فعالیت‌های اقتصادی اعمال کرده است.

ایران در فهرست 20 کشور وسیع جهان قرار دارد. برای درک وسعت جغرافیایی ایران شاید ذکر این نکته کافی باشد که مساحت ایران از مجموع مساحت آلمان، فرانسه، انگلستان، ژاپن و کره‌جنوبی بیشتر است. این سرزمین پهناور البته پستی و بلندی‌های بسیاری دارد: مناطق کویری نیمی و مناطق کوهستانی یک‌ سوم سرزمین ایران را پوشانده‌اند و در نتیجه این ناهمواری‌ها کانون‌های جمعیت در سطح کشور به شدت پراکنده شده‌‌اند.

رشد استاندارد زندگی در این کانون‌های پراکنده تولید و مصرف به سطح ارتباط میان آنها بستگی دارد. وجود یک سیستم حمل‌و‌نقل کارآمد به واسطه کاهش هزینه‌های مبادله می‌تواند به یکپارچه‌شدن بازار عوامل تولید و محصول منجر شود و با بهره‌گیری از صرفه‌های ناشی از مقیاس استاندارد زندگی شهروندان را ارتقا ‌دهد. اما اقلیم ایران با هر نوع سیستم حمل‌و‌نقلی سازگار نیست. فقدان رودهای بزرگی که امکان کشتیرانی را در عمق خاک ایران فراهم کنند، باعث شده استفاده از حمل‌و‌نقل کم‌هزینه آبی غیرممکن و ارتباطات میان شهر‌ها و روستاها به حمل‌و‌نقل زمینی و هوایی محدود شود.

البته تجربه گذشته نشان می‌دهد در استفاده از تکنولوژی‌های جدیدی که هزینه‌های حمل‌و‌نقل را کاهش می‌دهند چندان موفق عمل نشده است. به طور مثال، ایران بسیار دیرتر از دیگر کشورهای جهان و منطقه احداث خطوط راه‌آهن را آغاز کرد و پس از گذشت یک قرن همچنان شبکه راه‌آهن، متناسب با نیازهای اقتصادی گسترش نیافته است. شرایط در حمل‌و‌نقل هوایی نیز چندان جالب نیست. فقدان زیرساخت‌‌های فرودگاهی و ناوگان کوچکی از هواپیماهای فرسوده امکان نقش‌آفرینی را از این صنعت گرفته است. در نتیجه همچنان بسیاری از مناطق کشور از سیستم حمل‌و‌نقل بی‌بهره‌اند و این باعث شده است بازارها به‌صورت جغرافیایی تفکیک شوند. تفاوت قیمت کالاها، تفاوت نرخ بیکاری، تفاوت تورم و نابرابری درآمدی در مناطق مختلف نشان از گسستگی میان اقتصادهای محلی دارد. به‌طور مثال، تفاوت معنادار قیمت محصولات کشاورزی در مزرعه و میوه‌فروشی‌های شهرهای بزرگ که تنها به واسطه فاصله جغرافیایی از یکدیگر جدا شده‌اند، از سیستم حمل‌و‌نقل ناکارآمد نشات می‌گیرد.

خرید هواپیماهای جدید توسط شرکت‌‌های دولتی و خصوصی می‌تواند نشانه‌ای از تغییرات بلندمدت در بخش حمل‌و‌نقل باشد. با ادامه این روند می‌توان انتظار داشت نقش این صنعت در زندگی روزمره همه مردم پررنگ‌تر شود. با تقویت صنعت هوایی، بهره‌‌وری استفاده از منابع تولیدی (زمین، نیروی انسانی و منابع طبیعی) افزایش می‌یابد، جذابیت ایران برای گردشگران داخلی و خارجی بیشتر می‌شود و حتی می‌توان انتظار داشت تلفات سوانح جاده‌ای کاهش یابد. اینکه با این اقدامات یکی از موانع تاریخی پیشرفت برطرف شود، بستگی به تحولات آینده دارد؛ ولی بدون تردید جهت‌گیری‌ها به درستی انتخاب شده‌اند.